Birini tanımanın yolunun, onun okuduğu kitapları okumaktan geçtiğini fark ettirdi(n) ailenin diğer delisi. Adını hatırlamadığı(n) ama “bizim kitaplardan” birkaçını teşkil eden kitapları okuduğu(n) ile başlayan ve “kuşakların birbirini anlaması” yatağını bulan bir konuşmada fark ettirdi(n).
Salt benim okuduğum/okuyabileceğim bir kitabı okuması(okuman), böyle bir kitaba tahammül(!) etmiş olması(olman), uzun zamandan sonra ilk defa bana gösterebileceği(n) şeyleri görmeyi reddetmememi sağladı sanırım.
Bunun O’na(sana), bendeki emeğine saygısızlık, büyüklenmenin bir çeşit yansıması olduğunu ise kendim fark ettim. Aferin bana!
O(Sen) ne yaptı(n)? Muhtemelen anlamamdan, kabul etmemden duyduğu(n) mutluluktan ve paylaşmaya doymamaktan akşamüstü arayıp kitap ve yazar adlarını söyledi(n).
“Babalar affeder” der(sin ya) hep… Belki benim de bunu bilmemdir yanlış olan…
DipNot1: Bu sefer seninle paylaştım diye yazmak hevesim kaçmadı bak:)
DipNot2:”Babama mektuplar” yazacağım ben de. Okuduğu mektuplar olmasını umuyorum.
DipNot3: Hep babaya mı yazılır bu mektuplar? Anneyi eninde sonunda anladığımız için mi?
KendimeNot:Anlamaya, anlaşılmaya taktın sen iyice!
3 yorum:
herhafta bir kitabı tanıtıyorum. belki ilgini çeker.
iyi kal.
Ne guzel di mi insanin kendine babasi tarafindan saygi duyulmasi, senden birseyler ogrenebilecegini dusunmesi, senin okudugun kitaplari degerli gorup okumasi. Ben de yasadim bunu:) Aslinda olay insani yetistiren kisinin ona saygi gostermesi sanirim baba, anne farketmiyor.
Bir de baglanti verdigin diger yaziyi okudum babanla ilgili, cok guzeldi, sevindim senin icin, oyle bir baban oldugu icin.
@trkny, ilgimi çeker. çok teşekkür ederim :)
@tavşan, teşekkür ederim. şanslıyız gerçekten. çok çatışıyoruz aslında, bu ne sevgiye ne saygıya zarar veriyor ama. önemli olan da bu sanırım:)
Yorum Gönder