BEN BEN BEN BEN BEN...

Baştan söyleyeyim, kendime yazılıyor bu yazı. Defterlere yazmayalı çok oldu...

Çok duydum... Bir sürü insan bana güçlü olduğumu söyledi. Kendimi hiç öyle hissetmedim, buna rağmen ben de inandım güçlü olduğuma, arada, duydukça... Kendimi bildim bileli kendime acımaktan hiç bıkmadım oysa. Bir insanın içsesi periyodik olarak "ben bunu haketmiyorum!" dememeli... (Bu durumun zavallılığını bir tarafa koyalım şimdi.)
Öncelikli sorum şu: Güçlü insanlar kendilerini güçlü hisseder mi? Tali(ve aslında cevabı bilinen) soru: Güçlü insanlar kendilerini hep güçlü hisseder mi? Güçlü insan diye bir şey var mı gerçekten? Güçlü olduğun hissini veren şey umursamazlık mı?
Neyse ne... Cevap bulacak halde değilim. Ancak oturduğum yerden, umursamamaya karar verecek haldeyim. Bir de sadece kendimi umursamaya ve korumaya karar verebilirim. En fazla. Elle tutulur gözle görülür şeyler için uğraşmak, böyle şeyler yaratmak, değişmek, değiştirmek de istiyorum. Başımı kaldırabildiğim zaman bunları yapabileceğimi bildiğimden -şimdilik- çok umutlanmıyorum.
Kinci olmayı umut ediyorum. Hatta kararlıyım bu konuda... Bir fihrist yapacağım, tepede isimler, altında maddeler halinde bana yaptıkları kötülükleri yazacağım. Açıklama koymazsam unuturum ben nefret etmeyi, maddelerin yanında açıklamalar; kendime söylememe neden oldukları şeyler. Evet evet, azimli bir insan olacağım artık. Öyle varolduğun gibi yaşamak, mutlu olmak falan, boş işler bunlar...
Karşındakinin seni incitmeyeceğine güvenmezsen, senin onu incitmeyeceğine güvenmemesi seni incitmez. (Aha! İncinmekten korkmamak güçlü olmaktır. Evet evet, güçlüyüm ben...)
Cehalet mutluluk değildir, mutluluk sanrısıdır. Peki mutluluk sanrının ta kendisi değil midir?
Karışık oldu biraz, farkındayım. Bir süre sonra okuduğumda umarım anlarım.
Bir yazının/bir günün/bir ömrün daha bokunu çıkararak huzurlarınızdan ayrılıyorum. Esenlikler dilerim...