Memleket manzaraları...

Otobüsten inmemizle etrafımızı taksicilerin sarması bir oluyor. "Hoca'ya, mahalleye taksi!" Namı Orta Anadolu sathında yayılmış olan bir "hoca" vardı burada, anneannemlerin komşusu. On sene önce öldü fakat oğulları devam ediyorlar mesleğini(!) icraya... Şehir dışından bir sürü insan geliyor kendini, çocuğunu falan "okutmaya"...
Bindik bir taksiye...
-Hoca'ya mı abla?
-O tarafta bir yere, evet...
Taksimetre falan yok, mahalle başı hesaplanıyor ücret. O da kilometreye 3 YTL gibi bir rakama denk geliyor.
Bir yıldır görmediğim "bahçeye" gidiyoruz. Hava çok sıcak aslında ama çilek yok... Yaz da yok o zaman.
Çimenlere yayılayım şöyle kitap okuyayım biraz diyorum... O da ne! Salyangoz kurumuş kalmış ağacın üstünde! Iyyk! Çok korkarım ben böyle sürünenlerden... Tırtıl olsun solucan olsun her nev'i sürüngen yüreğimi ağzıma getirir! Arılar uçuşuyor etrafta, akşamları yarasa oluyor, tependen geçiyor falan... Hiç önemli değil... Allah'ım sen insanlığı cümle sürüngenden koru!
Birden "tık tık... üf üff... Zeki Demirci acele belediye garajına geliniz!" sesiyle kendime geliyorum. On dakika kadar sonra bir ilan daha...
"İ-lan... Yeni Mahalle'de 115 metrekare bahçe içi ev, tapusu verilmek üzere satılıktır." Tapuyu vermeden satanlar da var demek ki!..
Arada bir de araba sesi bozuyor doğanın sesini...
Dolaşayım biraz diyorum, bahçenin dışına çıkıyorum... Birisine dik dik bakamazsınız ayıptır değil mi? Yok öyle bir şey... Her sene gitmeme rağmen kimse tanımıyor beni; merakını gizleme gereği duymadan gözünü dikip bakıyor herkes. Birkaç kişi kim olduğumu (daha doğrusu kimin kızı olduğumu) soruyor hatta... Merak etmek ayıp değil buralarda.
Rahatsız olup kendimi tekrar bahçeye kapatıyorum. Dedem altmışlı yılların Hayat mecmualarını ciltletmiş zamanında... Elimde mahkeme esas defteri gibi kara kaplı bir kitapla dedemin yaptığı sedire oturuyorum.
Okuyorum, okuyorum...
...
"Kızım yemek hazır. Maydanoz, kuzukulağı falan al biraz bahçeden..."
...
Hayat çok güzel...